Twierdza Zdobywców

Rennard

Opowieści z bezbożnej krainy cz.1

Dopiero świtało kiedy Rennard się zbudził. Tej nocy mało spał, ze względu na to, co tego dnia miało się wydarzyć. Dzisiaj od najwyższego kapłana miał otrzymać zadanie, od którego wykonania miało zależeć to, czy nadaje się na kapłana Nerulla, boga śmierci.
Nie mógł spać. Za bardzo drażniło go pytanie jakiego zadania udzieli mu najwyższy kapłan. Dla upływu czasu zaczął rozmyślać o swojej przeszłości. Nie wiedział zbyt wiele poza tym, że mieszka w świątyni od około 170-ciu lat. Kapłani bardzo starannie go wychowywali, dostarczali mu niezbędnej wiedzy kapłańskiej, nauczyli go biegle władać kosą, oraz nauczyli kilku łatwych zaklęć. Nigdy nie wspominali nic o jego rodzicach i o tym jak trafił do świątyni, a kiedy któregoś o to spytał odpowiadał tylko, że dowie się, ale w swoim czasie. Minęło już 170 lat! - pomyślał.
Od pewnego czasu jedno z pytań naprawdę go dręczyło. Mianowicie był on jedynym elfem w świątyni i z tego co mówiono mu o elfach i ich naturze jest najprawdopodobniej jedynym elfim adeptem na kapłana Nerulla na świecie. Z tego co mu powiedziano elfy kochają życie, zabawę, nienawidzą zła...
Jestem przeczeniem wszystkiego co elfie - Pomyślał z lekkim uśmiechem na twarzy. Nie martwił się zbytnio swym obecnym położeniem, wręcz przeciwnie. Wznosił dziękczynne modły do Nerulla za to, że nie musi każdego dnia oglądać innych bufonowatych elfów.
W jego pokoju trochę się przejaśniło. Świątynia nie była zbyt jasnym miejscem i nawet za dnia panowała w niej ciemność. Jego pokój był jedynym miejscem w gmachu, do którego wpadało jakiekolwiek światło słoneczne. Wstał z łóżka i wyjrzał przez małe okienko, które sam wybił w ścianie. Nie lubił zbytnio światła, ale całkowita ciemność także go nie zachwycała, o wiele lepiej się czuł, kiedy w jego pokoju panował półmrok. Inni kapłani nie pochwalali jego upodobania do światła, na zebraniach niektórzy rzucali hasła na temat wydalenia Rennarda ze świątyni, ale najwyższy kapłan zawsze uspokajał i ich i wmawiał, że on jest niby kluczem do jakiegoś zwycięstwa. W ciągle im to powtarzał, ale Rennard nigdy nie uważał najwyższego kapłana za całkowicie normalnego, a jego wypowiedzi były co niemniej zbzikowane, no bo jak niby on zwyczajny elf miałby być kluczem do jakiegokolwiek zwycięstwa. Obecnie najwyższy kapłan był najstarszą osobą w świątyni. Ponoć liczył już ponad 200 lat. Inni kapłani uważali, że to Nerull obdarował go niezwykłą mocą życia wiecznego, Rennard uważał po prostu, że najzwyczajniej zmienił się w jakiś rodzaj nieumarłego, ze względu na jego okropnie rozkładające się ciało i smród za nim ciągnący. Wbrew wszystkiemu najwyższy był jedyną osobą w świątyni, która się o niego na swój sposób troszczyła, w końcu to on go wychował. Młodzieniec darzył go szacunkiem choć nawet nie znał jego imienia. Nikt go nie zna. Kiedy się go o to spyta odpowiada, że ten kto zna jego imię posiada władzę nad jego duszą, a tym jedynym jest Nerull.
Słońce unosiło się lekko nad horyzontem. Włożył na siebie swoją lekką zbroję wykonaną ze skórzanych pasków nałożonych na skórzane spodnie i kaftan. Następnie założył swoją szatę. Była to prosta czarna szata z kapturem niczym nie wyróżniająca się od innych. Oraz wziął swoją kapłańską broń – kosę. Po krótkim odmówieniu porannej modlitwy wyszedł i skierował swe kroki w stronę sali, w której miał się spotkać z najwyższym kapłanem.

Van

Roele

Czyli rozumiem, że teraz nasz Rennard czeka na feedback Wink

Spoko. Cóż, twoja proza wydaje się być na odpowiednim poziomie. Oprócz powtórzeń, które już zauważył przedmówca nie ma zbyt wiele błędów. Najwazniejższe to brak ortów (ja nic nie widzę Wink

) i dobrze stosowana interpunkjca. Zdania ogólnie wiążą się w logiczną, przyjemnie czytającą się całość. Styl też jest wporządku, powiedziałbym dostateczny. Ale co z tego, skoro na pierwszy rzut oka twoje opowiadanie odpada przy innych. Nikt nie zwróci uwagę na coś co zajmuje niecałą jedną trzecią drukowanej strony. Wiem, że pewnie pisałeś to dla siebie tylko Wink

ale jak rozmnosżysz to tak ze sto razy, wtedy powstanie coś co można by nazwać opowiadaniem.

Treści i języka nie będę oceniał, pozostawie to innym Smile

Valita

Zgadzam się z przedmówcami, ogólnie w porządku, tylko te powtórzenia rzucają się dość trochę w oczy...

Rennard

Drzwi od komnaty głównej zaskrzypiały, kiedy Rennard pchnął je aby się otworzyły. Na środku sali znajdował się ołtarz wykonany z czarnego kamienia. Wokół niego stały długie ławy przygotowane dla wiernych, zaś na czterech równo rozstawionych kolumnach wisiały pochodnie. Koło ołtarza stała trójka wysokich kapłanów świątyni. Kiedy chłopak wszedł przemówił najwyższy rangą spośród nich:
- Ah! Rennard – wyraził z wyraźnym zadowoleniem w głosie. – Mój wychowanek, najbardziej obiecujący adept oraz jedyny elfi sługa Nerulla, przybył tu aby otrzymać zadanie! Czy tak?
- Tak... – Odpowiedział – Przybyłem po moją misje o mistrzu – wypowiedział chyląc głowę.
- Nie! Nie zgadzam się, aby dopuścić tego elfa do jakiegokolwiek zadania! – Krzyknął jeden z pozostałych kapłanów, na co drugi mu przytaknął skinieniem głowy.
- Cisza! – Wrzasnął najwyższy. – To ja i Pan Śmierci decydujemy tutaj kto ma zostać kapłanem a kto nie! Ja się zgodziłem, a Nerull jak na razie nie wyraził żadnego sprzeciwu, a wręcz przeciwnie! – Po tych słowach dwójka spuściła głowy i już żaden z nich się nie odzywał. – A wracając do sedna sprawy... – Ciągnął dalej Najwyższy – Rennardzie, czy wiesz może jakim cudem znalazłeś się w tej świątyni?
- Nie panie, nigdy nie chciano mi udzielić tej wiedzy... – Odpowiedział.
- No to czas aby Cię oświecić! Mianowicie... Dawno temu, a dokładnie 170 lat temu Nerull nawiedził mnie w śnie i nadał mi zadanie. Tym zadaniem było pojmanie dwóch elfich dzieci. Ale nie były to dzieci byle jakie. Pan Śmierci starannie wybrał swe ofiary, dokładnie opowiedział mi ich wygląd, położenie oraz straż. Szybko wezwałem innych kapłanów, a Pan Śmierci obdarował nas regimentem spoza grobów. Taak, pamiętam ten dzień kiedy mała armia maszerowała na elfie miasto... Oczywiście doszło do wielkiej bitwy... Wielu z nas w tedy poległo, jednak udało mi się odnaleźć łoża pożądanych dzieci. Jedno z nich wziąłem, jednak kiedy sięgałem po drugie uderzyła we mnie potężna energia! Straciłem prawie w tedy rękę... coś, a raczej ktoś chronił dziecko. Tym kimś był elfi bóg zwany Corellon Lorethian... Natomiast dzieckiem, które udało mi się wynieść byłeś... Ty.
- Czy... to ma znaczyć, że mam brata? A co z moimi rodzicami? – Spytał się niepewnie Rennard.
- Twoi rodzice zostali zgładzeni podczas ataku... A co do twojego... brata... To jest właśnie twoje zadanie. Masz go odnaleźć i... zabić. Może być on niebezpieczny, gdyż ich ten bożek przywiązał do niego specjalną wagę. – Powiedział. Rennard przez chwile stał w milczeniu i się zastanawiał, po czym uśmiechnął się i powiedział:
- Zabijanie go będzie czystą przyjemnością. Wyruszę natychmiast. Powiedz mi panie tylko gdzie mam się udać, aby go znaleźć?
- Musisz udać się najpierw na południe do wioski. Tam powinieneś dostać konia, oraz zapasy. Następnie jedź na północ. Tam w gęstych lasach znajdziesz elfie miasto... Kiedy już wykonasz zadanie, wróć tu a poddamy cię ceremonii nadania kapłaństwa. A teraz idź już... i ... Uważaj na siebie. – Powiedział spokojnie Najwyższy po czym odwrócił się i odszedł do drzwi w przeciwległym końcu sali, a za nim udali się dwaj pozostali kapłani.
Po chwili Rennard został sam w dość dużym pomieszczeniu. Chwilkę obmyślał swoje aktualne położenie, ale w końcu udał się do swej komnaty, aby zebrać wszystkie potrzebne rzeczy.
Zabrał wszystko to co niezbędne do podróży, chociaż nigdy wcześniej nigdzie daleko się nie zapuszczał. Dostał kilka sztuk złota i trochę miedziaków. Nikt się z nim nie żegnał w świątyni. Niektórzy kapłani nie ukrywali że nie lubili zbytnio Rennarda i przy okazji jego odejścia tylko pomrukiwali coś do siebie. Przy wyjściu jedynie Najwyższy życzył mu szczęścia podczas misji i pobłogosławił go. Nie spieszył się. Szedł powoli i starał się wymyślić jakiś plan działania. Nic mu nie przychodziło do głowy, więc skupił się na samej wędrówce. Musiał się udać do jakiegoś miasta, żeby kupić konia. Na piechotę daleko by nie zaszedł z zapasami jakie posiadał. Wiedział że niedaleko leży jakieś miasto. Nie wiedział jak się nazywa, ale w tych okolicach na pewno jest to jakaś wieś, pewnie nawet bez nazwy. Droga ze świątyni nie była zbytnio uczęszczana. Ludzie niechętnie zapuszczali się w ciemny las, a tylko czasami sami kapłani musieli udać się do miasta po podstawowe rzeczy których sami nie potrafili wytworzyć. Rennard maszerował pół dnia zarośniętą ścieżką pomiędzy ciemnym lasem. W końcu drzewa zaczęły się przerzedzać a sama ścieżka złączyła się z inną, szerszą i widać częściej używaną. Na skrzyżowaniu natrafił na drogowskaz pokazujący drogę do Dobrogrodu na południe oraz do Ashtown na zachód. Przypomniał sobie słowa Najwyższego mówiące o tym że musi się udać do miasta na południe i skierował swoje kroki w stronę Dobrogrodu. Wkrótce las wokół niego zaczął ustępować miejsca polom pszenicy oraz łąkom. Co chwila mijał jakiś ludzi, którzy krzywo się na niego patrzeli. To dało mu do myślenia. Wyglądał jak kapłan Nerulla, a z tego co wiedział to w ludzkich osadach niezbyt przepadano za wyznawcami tegoż boga. Musiał zmienić ubiór nim wejdzie do miasta, inaczej pewnie go spalą na stosie. Nie miał żadnego ubrania, w które mógłby się przebrać, więc musiał coś szybko wymyślić. Już się trochę ściemniało, a ludzie pracujący w polu zaczęli powoli rozchodzić się do domów. W tedy Rennard wpadł na pewien pomysł. Rozejrzał się dookoła i wypatrzył samotnego młodego mężczyznę mniej więcej jego postury idącego ścieżką w jego stronę. Nikogo wokół nie było, więc pomyślał że to może być okazja. Naciągnął kaptur i wyrecytował słowa modlitwy, po czym poczuł jak jego dłonie napełniają się energią. Młodzieniec nawet go nie zauważył kiedy stał tak w cieniu. Zdziwił się kiedy raptownie na jago drodze stanęła ciemna zakapturzona postać i momentalnie chwyciła go za gardło. Próbował krzyczeć, ale nie mógł załapać nawet oddechu. Mało tego, nie mógł oddychać nawet po tym jak postać go puściła. Czuł jak skóra na całym ciele zaczyna twardnieć. Padł na ziemię.
Rennard zdziwił się że chłopak padł za sprawą tego zaklęcia. Sam miał go udusić, ale okazał się zbyt słaby. Na tyle słaby że zginął od tego prostego czaru. Stał jeszcze przez chwile nad jego ciałem, które pod wpływem jego mocy rozkładało się w zastraszającym tempie. Kiedy jedyne co pozostało po młodzieńcu to kości, Rennard zdjął ostrożnie z truchła ubranie i szybko się przebrał. Było trochę za duże jak na elfa, ale musiało wystarczać. Wszystkie kości porozrzucał na polu oprócz czaszki którą wziął ze sobą. Wiedział że może być wspaniałym trofeum za pierwszego zabitego z zimną krwią człowieka.
Musiał się teraz bardzo spieszyć, gdyż już prawie na dobre się ściemniło. Z oddali widział już światła miasta. Przyspieszył kroku jeszcze bardziej. Po jakimś czasie doszedł do zamkniętej bramy. Zastukał dużą metalową kołatką w kształcie koła i po paru sekundach na murze ponad bramą pojawiła się głowa strażnika.
- Nie trochę za późno na to żeby z pola wracać? Co? – krzyknął strażnik. Rennard stwierdził, że wziął go za mieszkańca miasta. To mu sprzyjało, więc postanowił wykorzystać jego pomyłkę.
- Panie! Tak się zapracowałem, że nawet nie zauważyłem kiedy się ściemnia! Kiedy się obejrzałem już było całkowicie ciemno. Wpuść mnie proszę, nie będę przecież pod gołym niebem nocować.
- W porządku, ale na przyszłość pilnuj się! Wiesz jakie jest prawo i wiesz że nie wolno mi nikogo wpuszczać po zmierzchu.
Po chwili brama się otworzyła, a Rennard szybko wszedł do środka. Na ulicach nikogo nie było. W oknach widać było płomienie świec, a na kilku ścianach okalających drogę jarzyły się pochodnie. Dość szybko wypatrzył oświetlony pochodnią szyld gospody i tam się udał. Drzwi otwarły się ze skrzypieniem ukazując zadbane, choć dość skromne wnętrze. Przy kilku stolikach siedzieli jacyś ludzie popijający piwo, a za szynkwansem stała kobieta w średnim wieku. Elf podszedł do niej i starając się zachować maniery powiedział.
- Dobrywieczór. Chciałbym wynająć pokój na jedną noc. Najtańszy i najskromniejszy. Czy znajdę tu schronienie?
- Panie! Do gospody pan z kosą przychodzisz? To nie pole! Tutaj nie można nosić żadnych broni. Nie zna pan prawa? – Odpowiedziała mu kobieta swym wysokim i nieprzyjemnym głosem. Widać była bardzo poirytowana jego obecnością.
- Ależ to nie jest broń dobra pani. Przybywam z daleka. Jutro mam zamiar poszukać pracy, a przecież nie dostane pracy na polu bez narzędzi!
- Zostawi pan to tutaj albo zapomnij pan o noclegu.
Chwile się wahał ale w końcu uznał, że będzie to najrozsądniejsze co może w tej chwili zrobić.
- Dobrze... Ile to będzie kosztować? – spytał niepewnie.
- 30 miedziaków. – Odpowiedziała, po czym Rennard rzucił na stół wymienioną kwotę. Wziął klucz i oddał bardzo niechętnie kosę. Następnie udał się do swego pokoju. Był mały. Stała w nim niewielka prycza przykryta kocem, oraz niewielki stolik i skrzynia. Pokój był czysty i zadbany a z małego okna widać było pusty rynek. Odmówił wieczorną modlitwę i położył się spać. Musiał wypocząć przed jutrzejszą podróżą. Chciał jak najszybciej wykonać zadanie. I tylko o tym myślał nim myśli zostały rozwiane przez sen.

Riczi

Rorschach